عصر نوشت

سلام

به پیشنهاد دوست و استاد عزیزم محمدرضا شعبانعلی در نوشته ی "چه باید کرد" تصمیم گرفتم بنویسم. نوشتنی از جنس پاره کردن و دور ریختن. برای دو منظور‌. یکی تخلیه ذهن و دیگری نوشتن حال روزانه که بعد مدتی تغییر را احساس کنیم در خودمان.

بعد از 50 روز از ی ماشین بالاخره در 26 دی ماه ماشین پیدا شد. 

محترم چهار قلم اساسی را خیلی تمیز باز کرده بود و بابت اینکه بیش از نیازش به ماشین صدمه نزده بود و چیزی را خراب نکرده بود خدا را شاکرم.

امروز با جرثقیل ماشین را به درب منزل آوردم و در پی تهیه اقلام نایاب از این سو به آن سو میرفتم و جواب "رد" میشنیدم. 

تا بالاخره یکی پیدا شد و قطعات را برایمان از تهران سفارش داد. 

یک کلاس خصوصی طراحی سایت داشتم که به خاطر مشکل دانشجو کنسل شد. 

اخبار رو خیلی پیگیری نکردم و ذهنم رو درگیر نکردم. 

اینستاگرامم رو چون خیلی ذهنم رو درگیر میکرد پاک کردم از روی گوشیم.

هرچند به خاطر ماشین به خیلی از کارها نرسیدم اما استرس کمتری داشتم